22. Lepiej się poddać

Radzę przeczytać:
Jak wiecie napisałam już naprawdę dużo Dramione. To już czwarty blog, warto zaznaczyć, że zaczęłam pisać w marcu tego roku :) Pisanie bardzo mnie wciągnęło, stało się to moją pasją ale pomysły na tą tematykę się skończyły. To opowiadanie zmierza ku końcowi. Kto wie? Może potem zacznę coś nowego ale na 80% nie będzie to Dramione. Chciałabym zacząć coś swojego związanego lub nie związanego z Hp ale z wykreowanymi własnymi postaciami i fabułą. Czy byłby ktoś chętny do czytania czegoś takiego? Czy może kategorycznie Dramione? A może są tu fani innego fanfiction? O czym chcielibyście czytać? 
Zapraszam do czytania rozdziału. Krótki ale i tak liczę na wasze komentarze. Wypowiadajcie się na temat mojego kolejnego bloga. Na pewno bardzo pomożecie. 

Nowe mieszkanie Dracona okazało się naprawdę wygodnym i przytulnym. W centrum Londynu w pobliżu... tak naprawdę wszystkiego. Ale... dla niego poziom luksusu czy lokalizacja nie miały już znaczenia. Dawno przestały. Od zawsze żył w zimnym, bogatym dworze wychowywany przez opiekunki. Z dala od matczynej miłości czy rodzinnej atmosfery. Z dala od tego, na co zasługuje każde dziecko.
Teraz jednak był już dorosły. Był mądry i dojrzały, gotowy na normalne życie. Bo jego największym marzeniem i celem było to, by takie życie prowadzić.  Rzucił szkołę, zostawił przeszłość za sobą, marząc by chociaż teraz mu się udało. Bo wierzył, że na to zasługuje. Bo rozumiał, że ktoś tam kiedyś powiedział, że urodzi się w takiej a nie innej rodzinie. Że przyjdzie mu być wychowanym w taki sposób, by potem zmierzyć się z trudnym wyborami patrząc na nie z perspektywy dumnego i oziębłego arystokraty. Że pewnego dnia jego życie się odmieni. Że spotka kogoś, kto przywróci mu wiarę w sens jego życia. Że nauczy się na błędach i będzie umiał wyjść na prostą. Ale teraz... sprawy za bardzo się skomplikowały. Nie miał już siły walczyć o szczęście. Nie miał już siły zapłacić za nie każdej ceny. Mimo to dalej wierzył, że po burzy wyjdzie słońce. Pragnął tylko by przez tą jedną, krótką chwilę ktoś inny potrzymał za niego parasol.

Jego marzenia o karierze w ministerstwie się zaprzepaściły i nawet się z tego cieszył. Zamierzał wszystko zmienić. Sprawić by jego sposób życia był inny. By wreszcie mógł sam decydować.

                                                                         ***

Przerwa świąteczna wreszcie dobiegła końca. Uczniowie zaczęli powracać ze swych domów, a towarzyszył im niezwykle dobry humor. Po wojnie ludzie wreszcie mogli cieszyć się życiem. Nie bać się o jutro, odprężyć się, zrelaksować. Naprawdę odpocząć...
Leżała na swym łóżku zwinięta w kłębek. Zaraz po tym jak otrząsnęła się po niespodziewanym wyznaniu Dracona Malfoya ruszyła za nim. Niestety, było za późno. Zniknął, pozostawiając za sobą jedynie mnóstwo wspomnień i bolesnych uczuć.
Czuła się podle. Pewna cząstka, głęboko ukryta w jej wnętrzu mówiła jej, że wszystko było jej winą. Że wszystko popsuła, że najlepiej byłoby gdyby nigdy nie wracała do Hogwartu.
Leżąc tak i wypominając sobie wszystkie złe decyzje, najgorsze momenty swojego życia uświadamiała sobie jak bardzo jest żałosna. A jeszcze bardziej żałosne było to, że tak o sobie myślała. Chciała się otrząsnąć, zapomnieć i ruszyć dalej. Szkoda, że nie była przygotowana na tak wielki krok...
Nagle usłyszała ciche pukanie do drzwi. Zmusiła się do podniesienia głowy i wydobycia z siebie zrezygnowanego, rozżalonego "proszę".
Jej błagania się spełniły. Do jej dormitorium weszły dwie osoby, za którymi tak bardzo tęskniła. Zerwała się z łóżka i rzuciła im się na szyje.
-Ginny, Blaise! Tak strasznie tęskniłam!
-Jak święta?-spytał chłopak posyłając jej szeroki, promienny uśmiech.
-Cudownie-skłamała, udając szczęśliwą. -Musicie mi o wszystkim opowiedzieć. Dlaczego nie powiedziałaś, że wróciłaś z Hiszpanii?
-To długa historia-powiedziała rudowłosa przyjaciółka. Tryskała radością, widać pobyt za granicą dobrze jej zrobił.
-W takim razie mamy dużo czasu żeby wszystko sobie poopowiadać...!
-O nie! Damskie pogaduchy... ja chyba nie skorzystam-powiedział Blaise delikatnie się krzywiąc.
-Świetnie. Nikt cię nie zapraszał-odgryzła się ruda cicho się śmiejąc.
Chłopak wzruszył ramionami i zamierzał wyjść kiedy o czymś sobie przypomniał.
-Nie wiesz gdzie jest Draco? Byłem już u niego w dormitorium i go nie było...
Brązowowłosa westchnęła, przeczesując palcami włosy.
-Nie mam pojęcia co się stało ale zrezygnował z kończenia szkoły i wyjechał-mimo iż starała się zabrzmieć normalnie jej głos przepełniony był smutkiem.
-Ale...-Blaise wydawał się wstrząśnięty tą wiadomością. -Pójdę już...
Nacisnął na klamkę drzwi, kiedy zatrzymała go Hermiona.
-Odnajdziesz go?-spytała z nadzieją. Musiała z nim porozmawiać. To co jej wtedy powiedział... ona musiała to załatwić.
-To mój przyjaciel-odparł Ślizgon lekko się uśmiechając. -Muszę lecieć, bawcie się dobrze-powiedział uśmiechając się w stronę dziewczyn.

                                                                            ***

-No dobra, powiedziałaś, że to koniec i co na to Harry?-spytała Hermiona upijając łyk kremowego piwa. Razem ze swoją przyjaciółką siedziały na łóżku i omawiały wszystkie wydarzenia podczas swojej rozłąki.
-Widać było mu przykro ale zrozumiał. Jesteśmy przyjaciółmi.
-To co tyle czasu robiłaś w Hiszpanii?-spytała brązowowłosa patrząc na nią podejrzliwie.
-Myślałam-przyznała ruda po dłuższej chwili czasu.
-Co proszę?-zaśmiała się jej przyjaciółka.
-Mogłabyś chociaż udawać, że to nic nadzwyczajnego?-udała obrażoną ruda. -Posłuchaj, może nie było tego widać ale mi też było ciężko. Wojna, śmierć Freda... chyba jednak nie byłam gotowa na szkołę. Potrzebowałam trochę przestrzeni, czasu. Hiszpania jest niezwykła. Poznałam Rick'a... nie patrz się tak! To był tylko przyjaciel! W dodatku ze dwadzieścia lat starszy... Tak czy inaczej dzięki niemu zrozumiał czego chcę i... i na święta wpadłam do Blaise'a na kolacje. Na szczęście przywitał mnie bez krzyków i kłótni...
On jest kochany, Miona...
Hermiona popatrzyła na nią ze zrozumieniem. Mimo to z jej ust wydobyło się ciche westchnięcie.
-Dobra... chciałam poczekać aż sama mi powiesz ale dłużej nie wytrzymam. Co się stało między tobą a Malfoyem?-spytała ruda nieco poważniejąc.
-Całowaliśmy się. Zaraz po tym jak zapewniłam twojemu bratu, że go kocham i jestem mu wierna-wyznała z goryczą. -Potem nie było więcej takich okazji ale... Merlinie, Ginny, wszystko tak strasznie się skomplikowało! Po śmierci moich rodziców byłam całkiem zagubiona, a...
-Czekaj co?-przerwała jej zszokowana ruda.
-O niczym nie wiedziałaś? Byłam pewna, że Ron ci powiedział...-Hermiona wydawała się być bardzo przygnębiona. W jej oczach pojawiły się łzy. Miała żal do narzeczonego, że nie powiadomił jej najlepszej przyjaciółki. W końcu go o to prosiła...
-Merlinie, Hermiono tak mi przykro!-powiedziała Ginny ze wstrząśnięciem przyciągając do siebie przyjaciółkę. -Gdybym tylko wiedziała... od razu bym przyjechała. Jak do tego doszło?
-Zginęli zanim zdążyli wyjechać do Australii-powiedziała cicho dziewczyna. -Tak strasznie mi cię brakowało...
-I wtedy Malfoy skorzystał z okazji...-domyśliła się rudowłosa. Zagotowało się w niej ze złości.
-Nie, Ginny. Może nie raz był podły ale nigdy nie posunąłby się do czegoś takiego.
-Błagam cię ten zadufany w sobie kretyn nie ma serca! Ile to razy wyrywał panienki na jedną noc by potem... Wiem, że to najlepszy przyjaciel Blaise'a ale i tak mu nie ufam. Pamiętasz jak...
-Ginny on zniknął uprzednio wyznając mi miłość-przerwała jej Hermiona.

                                                                              ***

Nie miał pojęcia co tam robił. Co strzeliło mu do głowy, żeby tam iść. Po prostu... wydawało mu się, że żeby wszystko zakończyć trzeba iść tam gdzie wszystko się zaczęło.
Londyński cmentarz nie zmienił się od tamtej pory ani trochę. Może... przybyło parę nowych nagrobków.
Blondyn podszedł do tego jednego. Stanął i biorąc głęboki oddech spojrzał na wygrawerowane na marmurze nazwisko. Nie miał pojęcia kim był Jason Fernandes... tak czy inaczej zasłużył by tamtej pamiętnej nocy pewna dziewczyna wylewała po nim łzy. Ukucnął po czym wyciągając różdżkę wyczarował nad jego grobem jedną, białą różę.
Uśmiechnął się blado uświadamiając sobie, że przez to wcale nie czuje się lepiej. Kim mógł być tamten chłopak? Umarł mając niespełna dziewiętnaście lat. Jaką rolę odgrywał w życiu Hermiony?
Czemu płakała nad jego grobem w środku nocy? Wcześniej nigdy się nad tym nie zastanawiał.
Oprócz intrygującego trupa w jego głowie znajdowały się wspomnienia. Kłębiące się uczucia...
Dlaczego musiał być... no właśnie jaki? Jego ojciec z pewnością stwierdziłby, że jest słaby.
Pozwolił by emocje nad nim zawładnęły, odkrył swoje słabości.
Teraz, stojąc samotnie po środku tego cmentarza pomyślał, że może Lucjusz naprawdę ma rację.
Czuł się przegrany, słaby... wszystko przez uczucia, którym pozwolił wtargnąć do swojego serca.
Zacisnął usta w cienką linie. Nie mógł tak myśleć, nie mógł w to wierzyć. Wtedy, dwa lata temu kiedy spotkał tu Hermionę naprawdę tak uważał. To go wyniszczało, sprawiało, że czuł się nieszczęśliwy.
Nagle poczuł, że jeszcze chwila a się podda. Dotrze do niego, że jego wcześniejsze życie było prostsze. Nie musiał decydować, mierzyć się z sumieniem. Robił to co musiał by przetrwać, nigdy nie kwestionował swojego życia. Teraz wszystko analizował, upewniał się czy jest dobrze...
Lepiej jest być złym człowiekiem. Wtedy nikt od ciebie nigdy nie wymaga, nie oczekuje dobrych czynów, a co za tym idzie nigdy się nie rozczaruje. Wtedy, kiedy już zrobisz coś dobrego będzie się cieszył, wychwalał. Prościej jest być pogrążonym w mroku. Dobre serce, równa się z ludźmi wymagającymi od ciebie tej dobroci. Jeden, zły uczynek może cię skreślić, sprawić, że będą na ciebie krzywo patrzeć, mogą cię znienawidzić. Zawiodą się na tobie, poczują skrzywdzeni... Dlatego lepiej by niczego od ciebie nie oczekiwali.
-Jak mogę tak myśleć?!-skarcił się z zażenowaniem. Wyszedł za bramy cmentarza, a w jego głowie pojawił się nagle jeden cel. Po chwili teleportował się  by pojawić się przed wyniosłym, eleganckim budynkiem.
Malfoy Manor wyglądało pięknie o tej porze roku.