10. Szalik, deszcz i dość przytulna kawiarnia

Dracuuusiu!-krzyknęła rozentuzjazmowana Astoria, zarzucając mu ręce na szyje. -Dracusiu, ten krawat bardzo pasuje do twoich oczu...
-Jest zielony. To zwykły krawat Slytherinu-zauważył z zażenowaniem chłopak. Jego oczy były stalowoszare, a dziewczyna bardzo głupia.
-Jak zwykle inteligentny, spostrzegawczy, taaaki strasznie mądry!-zaszczebiotała Ślizgonka, zarzucając swoimi długimi, blond włosami.
-Cóż... mówią, że przeciwieństwa się przyciągają, ale to ma chyba pewne granice-mruknął znudzony chłopak. Wychylił się ponad głowę przyklejonej do niego Astorii pragnąc zobaczyć tylko ją. Siedziała do niego tyłem, całkowicie pogrążona w rozmowie ze swoją rudą przyjaciółką. Wywrócił oczami kiedy blondynka zaczęła ponownie szeptać mu coś na ucho, zmniejszając odległość między nimi do minimum. W tym samym czasie złapał kontakt wzrokowy z siedzącą parę stolików dalej Ginny Weasley. Widać nie słuchała już rozentuzjazmowanej nad czymś Hermiony, tylko pilnie obserwowała Ślizgona.
Wyszczerzył do niej zęby, próbując jednocześnie odciągnąć od siebie Astorię.
-Kobieto, proszę odczep się-powiedział cicho, jednak dziewczyna go nie słuchała.
-Już zawsze będziemy razem, Dracusiu!-krzyknęła, tak, że niemal każdy w gospodzie ją usłyszał. Przeklął w duchu, świadom, że teraz i ona bacznie przygląda się tej scenie.
Astoria zarzuciła mu ręce na szyje, trzepocząc rzęsami i pochylając się nad nim, co on skomentował jedynie grymasem obrzydzenia na twarzy.
-Proszę, nie!-szepnął bezgłośnie, kiedy zbliżała do niego swoje usta.
-Tak wiem, ja ciebie też-odparła Astoria, mocniej się w niego wtulając i kiedy już ich usta dzieliły milimetry, oddechy zaczęły się mieszać, a ciała niebezpiecznie stykać... zrzucił ją ze swoich kolan, nie mogąc pohamować wrednego uśmieszku, który mimowolnie wpłynął na jego twarz.
-Ups...-powiedział wielce zadowolony ze swojego wyczynu.
Astoria warknęła i mruknęła coś pod nosem ze złością opuszczając gospodę. Przez chwilę patrzył jak trzaska drzwiami i rusza uliczką zasłaną jesiennymi liśćmi by po chwili przenieść wzrok na podchodzącego do niego Blaise'a.
-Co ona znowu z tobą robiła?-spytał z zażenowaniem, posyłając przy okazji szeroki uśmiech siedzącej niedaleko Ginny.
-Napadła na mnie. Ta kobieta jest niebezpieczna. Co muszę zrobić, żeby zamknęli ją  w Azkabanie?!-spytał Draco teatralnie wznosząc ręce ku niebu.
-Chyba powiedzieć, że wynajmujesz tam pokój-mruknął Zabini, otwierając kartę dań i ze znudzeniem przeczesując wzrokiem nazwy różnorodnych potraw.
-Zwariuję kiedyś!
-Tyle, że nie na jej punkcie-dodał Blaise wrednie się uśmiechając.

                                                                                ***

Siedziały dobre dwie godziny zanim postanowiły opuścić ciepły zakątek Trzech Mioteł i wyjść na ponurą, zimną ulicę Hogsmade.
-Mogę się założyć, że zaraz spadnie deszcz i wrócimy do zamku całkowicie przemoczone-stwierdziła Ginny opatulając się własnymi rękami. Wiatr wiał coraz mocniej rozwiewając jej poukładane włosy, a chmury zbierały się nad Hogwartem, zwiastując jeszcze bardziej nieciekawą pogodę.
-Czy w twojej głowie znajdują się jakieś pozytywne myśli?-zaśmiała się Hermiona  zapinając guziki beżowego płaszczyka. Właśnie zawijała dookoła szyi szalik kiedy wiatr wyrwał jej go z rąk i porwał daleko za nią. Dziewczęta odwróciły się z dość zaskoczonymi minami.
-To chyba twoje, Miona!-krzyknął Blaise, przyjaźnie im machając.
-No i się zaczyna-stwierdziła Ginny nie mogąc powstrzymać rozbawionego uśmiechu. Razem z Hermioną podeszła do Zabiniego, który w towarzystwie Malfoya przyglądał im się z ciekawością.
-Dziękuję-powiedziała Hermiona, odbierając z rąk bruneta butelkowozielony szalik. Uśmiechnęła się delikatnie, jednak tym razem takie zachowanie nie wydało się podejrzane dla Dracona. Nauczył się ufać Blaise'owi. Nigdy się na nim nie zawiódł.
-Wiewiórko, co powiesz na spacer w tę piękną pogodę?-spytał Zabini kłaniając się dziewczynie, nie mogąc jednocześnie powstrzymać śmiechu.
-Bardzo chętnie-powiedziała ruda, pozwalając porwać się w stronę jakiejś bocznej uliczki.

Draco i Hermiona stali naprzeciw siebie nie bardzo wiedząc jak się zachować.
-Muszę iść-powiedziała w końcu Gryfonka, przerywając niezręczną ciszę.
-Poczekaj-poprosił, łapiąc ją za rękę. Odwróciła się, napotykając na głębokie, stalowoszare tęczówki, które przyglądały jej się z dziwnym blaskiem. Po chwili jednak spojrzała w górę, skąd zaczynał padać deszcz.
-Świetnie-uśmiechnęła się blado, otulając szczelniej płaszczem.
-To nic-powiedział blondyn, jednak po chwili i on zwątpił w własne słowa, bo zaczęła się prawdziwa ulewa.
Nie czekając pociągnął ją dalej za rękę, w stronę jednej z mało uczęszczanych kawiarni.

Na miejsce dotarli całkowicie przemoczeni, jednak w miarę dobrych nastrojach. Hermiona uśmiechnęła się promiennie, wyciskając z włosów strumień wody.
-Co to za miejsce?-spytała, rozglądając się po przytulnym lokalu.
-Nie mów, że nigdy tu nie byłaś-zaśmiał się Draco, podchodząc do długiej lady, w której obsługiwał wysoki mężczyzna w średnim wieku.
-Cześć Carl-powiedział, zapraszając dziewczynę by usiadła obok niego.
-Draco! I przyprowadziłeś normalną dziewczynę...
-Wypraszam sobie! Zwykle to one się do mnie przyczepiają...-powiedział naburmuszony. W tym czasie Carl podał im dwa kufle ciepłego, kremowego piwa.
-Ale ta... na pierwszy rzut oka widać, że jest twoją, prawdziwą dziewczyną-powiedział barman uśmiechając się szeroko w stronę Hermiony.
Obydwoje jak na komendę zakrztusili się piwem, patrząc na Carla z wyrzutem.
-M-My nie jesteśmy parą-zaprzeczyła szybko Hermiona.
-To może czas to zmienić-zaśmiał się mężczyzna. -Świetnie do siebie pasujecie...
-To na nas już chyba czas-powiedział Draco wstając z krzesła i ciągnąc za sobą Hermionę.
-Proszę bardzo... zdaje się, że zebrało się na burzę z piorunami-Carl roześmiał się perliście, co Hermiona skomentowała cichym westchnięciem.
-Nie ma mowy, że dotrzemy do Hogwartu w taką pogodę-powiedziała z niechęcią wyglądając przez okno.
-Przeczekamy burzę i wrócimy-powiedział blondyn z niezadowoleniem.
-Tyle, że ja muszę napisać wypracowanie z transumtacji, zrobić zadanie z numerologii, napisać esej z astronomii i dopilnować dwóch głupich Ślizgonów w czasie szlabanu-warknęła, splatając ręce na piersi. -Wracamy.
-Sama przed chwilą mówiłaś, że nie dotrzemy do zamku w taką pogodę! I Ślizgoni nie są głupi!
-W takim razie po cholerę zdemolowali całą klasę na piątym piętrze?!
-Może gdyby nie przyłapała ich podstarzała opiekunka Gryfonów...
-Hej! Hej! Spokojnie, to tylko burza... Przykro mi młoda damo, ale Draco ma rację. Nie pamiętam kiedy ostatnio była taka nawałnica-wtrącił się Carl.-Nikt nie powinien mieć do was pretensji. Tutaj jest najbezpieczniej. No chyba, że teleportujecie się do Hog...
-Dobrze pan wie, że nie ma takiej opcji-powiedziała Hermiona, opadając ciężko na jedno z kawiarnianych krzeseł. -Musiałeś mnie tu ciągnąć?-spytała, zwracając się w stronę blondyna.
-Ach ale są i dobre strony-powiedział Carl, nie pozwalając by Draco znalazł jakąś ripostę na jej słowa. -Za oknem pada deszcz, a wy jesteście jedynymi gośćmi w mojej kawiarni.
Mężczyzna wyszedł zza lady i wyciągając różdżkę rozpalił ogień w znajdującym się w rogu pomieszczenia kominku. Ogień rozbłysł, rozświetlając ciepłe kolory ścian lokalu. Hermiona zdjęła całkowicie przemoczony płaszcz i szalik, wieszając go na krześle i podsuwając pod kominek. Przeczesała palcami kasztanowe włosy, a z jej ust wyrwało się ciche westchnięcie. Atmosfera w kawiarni była wręcz niesamowita...

                                                                                ***

Dzwoniący o szyby deszcz przerywały jedynie silne grzmoty i błyskawice. Za oknem panowała istna nawałnica i nie zapowiadało się, że odejdzie równie szybko co się pojawiła.
Draco, Hermiona i Calr, siedzieli w kawiarni popijając słodką herbatę. Żadne z nich nie zamierzało się odezwać, przerywając niezręczną ciszę.
Ogień w kominku trzaskał, a oni ze znudzeniem wpatrywali się w jego rozbiegane płomienie.
-To ja może pójdę do siebie-powiedział Carl, wstając z krzesła.
-Co? Jak to? W taką pogodę?-spytała Hermiona. Nie mogła znieść myśli, że on wróci do domu, podczas gdy ona nie może wrócić do Hogwartu. Praca domowa czekała...
-Spokojnie, mam pokoje na górze-powiedział mężczyzna, nieco rozbawiony jej reakcją. -Dochodzi dwunasta, a ja muszę być wypoczęty. Jutro kolejny dzień!
-Świetnie-prychnęła dziewczyna, uświadamiając sobie, że już za późno by myśleć o powrocie do szkoły. Musiała znaleźć miejsce do snu...
-Mam jeszcze jeden wolny pokój-powiedział Carl, jakby czytając w jej myślach.
-Świetnie, idziemy-do rozmowy wtrącił się Malfoy, który właśnie dokończył pić herbatę.
-Co to znaczy idziemy?-spytała dziewczyna, patrząc na niego z wyrzutem.
-Chyba nie chcesz tu zostać sama-mruknął, wyciągając różdżkę i oświetlając tę część pokoju, do której nie sięgnęło światło kominka.
-W Gospodzie Pod Świńskim Łbem jest tunel prowadzący do Hogwartu, jeżeli...
-Gospoda Pod Świńskim Łbem jest dziesięć minut drogi stąd. Droga prowadzi przez aleję obsadzoną drzewami. Trzaśnie nas piorun, a ty nigdy nie odrobisz swojej pracy domowej-zakpił Draco, splatając ręce na piersi.


                                                                         ***

Pokój okazał się małą, dość przytulną sypialnią, w której  mrok rozświetlany był jedynie przez światło różdżek. Obydwoje rozejrzeli się, zatrzymując spojrzenia na jednym, dość ważnym elemencie.
-Dlaczego zawsze zostaje tylko jeden pokój, z tylko jednym, dwuosobowym łóżkiem? To się staje nudne...-powiedziała Hermiona, z przerażaniem patrząc na rozłożony mebel.
Draco jedynie zaśmiał się, rzucając się na posłanie, nie ściągając nawet butów.
-Spokojnie, zaraz przetransmutuję tę lampkę w nowe łóżko-powiedziała dziewczyna, wyciągając różdżkę.
-Nie wiem jak małe musiałoby być żeby się tu zmieściło-powiedział rozbawiony blondyn, zakładając ręce za głowę. -Miejsce obok Dracona czeka!-powiedział słodkim głosem, klepiąc miejsce obok siebie. Uwielbiał ją denerwować.
-Kretyn-mruknęła, kładąc się obok, i odwracając do niego plecami. -Tknij mnie, a pożałujesz...
-Słodkich snów-szepnął jej zmysłowo przy uchu, by po chwili również odwrócić się do niej plecami.