15. Pozwolić sobie na nieco więcej...

-Czy ja mogę się dosiąść?-usłyszała nad sobą, co momentalnie sprowadziło ją na ziemię.
-Pewnie-powiedziała zdobywając się na lekki uśmiech i wskazanie ręką krzesła obok.
-Toby. Toby Goulding-przedstawił się, wyciągając do niej dłoń.
-Hermiona...
-Granger. Wiem-powiedział, zdobywając się na uśmiech.
-Jesteś z Ravenclawu?-spytała, patrząc na jego krawat i dopiero teraz uświadamiając sobie jak bardzo głupie jest to pytanie. Chłopak uśmiechnął się z rozbawieniem i pokiwał głową, po czym zamilkł zdając sobie sprawę, że nie mają więcej tematów. Przez chwilę każde z nich zajęło się podziwianiem wnętrza biblioteki, które okazało się wyjątkowo interesujące. Nie zamierzali przyznać się, nawet przed samym sobą, że sytuacja stała się dość niezręczna.
-Pójdę już-powiedziała w końcu i zbierając swoje podręczniki wyszła szybko z pomieszczenia. Pogrążona w roztargnieniu, nawet nie zauważyła kiedy wpadła na kogoś i lekko się zachwiała.
-Mam cię-powiedział Ślizgon, oplatając ją ramionami.
-Cześć, Blasie-dziewczyna uśmiechnęła się, wydobywając z jego uścisku.
-Hermiona wybiegająca z biblioteki. Stało się coś strasznego? Zabrakło jakiejś książki?
-Nie tylko... tamten chłopak... Nieważne, nic się nie stało.
Odwróciła się z zamiarem odejścia, kiedy złapał ją za ramię i z nieśmiałym uśmiechem powiedział:
-Dużo myślałem nad naszą ostatnią rozmową i... chciałem cię przeprosić. Zachowałem się nie w porządku, działałem pod wpływem impulsu... po prostu byłem wkurzony. Ale nie na ciebie tylko na Ginny, bo mnie zostawiła.
-Ona cię nie zostawiła, Blaise!-zapewniła go szybko, łapiąc za ramiona. -Ginny jest zagubiona we własnych uczuciach, ale możesz być pewien, że gdyby zamierzała cię zostawić, zrobiłaby to przed wyjazdem.
-W takim razie... czego chce od Pottera?-spytał nieprzekonany.
-Skąd wiesz, że pojechała do Harry'ego?!-spytała zaskoczona.
-Widziałem list-powiedział, ciężko wzdychając. -To znaczy... przypadkowo, nigdy nie czytałbym twojej korespondencji... błagam nie gniewaj się na mnie!
-Nie gniewam się. Stało się co się stało, ale błagam nie rób czegoś takiego nigdy więcej-zastrzegła sobie z delikatnym uśmiechem.
-Co robisz w sobotę?-spytała po dłuższej chwili ciszy.
-Nic... a co robisz ty?-odparł posyłając jej jeden z figlarnych uśmiechów.
-Potrzebuję towarzystwa do Trzech Mioteł-wyznała unosząc wysoko kąciki swoich ust.

                                                                           ***
-Co to znaczy "umówiłem się z Granger"?!-spytał wyraźnie zły Draco.
-Masz dość lat bym miał tłumaczyć ci takie proste wyrażenie-mruknął niewzruszony Blaise.
-Nie możesz się umawiać z Granger-powiedział blondyn jakby była to najprostsza rzecz na świecie.
-Niby dlaczego?-zaśmiał się ironicznie chłopak. -Pokłóciliście się ze sobą, nie rozmawiacie, a ja w dalszym ciągu jestem jej przyjacielem więc... pójdę z nią do Hogsmade.
-Blaise, nie zapominaj, że jesteś też moim przyjacielem. Nie możesz...
-Przyjacielem, nie własnością-przypomniał mu Ślizgon z sztucznym uśmiechem. -I wiesz? Mogę iść z Granger do Hogsmade. Od tak, żeby zrobić ci na złość. Upiję ją kremowym piwem, a potem zaciągnę w ciemny zaułek ulicy i...
-Daruj sobie-przerwał mu Draco z wyraźnie niezadowoloną miną. -Po prostu cię proszę. Nie idź z Granger do tego cholernego Hogsmade.
-Bo...?
-Bo cię proszę.
-Bo jesteś zazdrosny-poprawił go Blaise. -Powiedz to Draco. Przyznaj się, że po raz pierwszy jesteś o coś cholernie zazdrosny, a nie możesz tego dostać. Ot tak, po prostu.
-Masz rację, Blaise-blondyn zaśmiał się, podchodząc do niego i obdarzając go jednym z najbardziej morderczych spojrzeń. -Jestem zazdrosny-wycedził, splatając ręce na piersi. -Co z tym zrobimy?
-Nie wiem jak ty...-zaczął brunet ostrożnie dobierając słowa. -Ale ja idę z Granger do Hogsmade!-zawołał entuzjastycznie. -Szczęście, że spojrzenie nie może zabijać-dodał ciszej wzdychając z ulgą, po czym opuścił pomieszczenie cicho się śmiejąc.

                                                                           ***

Nie pokłócili się. Nie nakrzyczeli, nie nawyzywali... Ich ostatnia rozmowa w niczym nie przypominała ich jakiejkolwiek kłótni. Dlaczego więc tak trudno było mu się zbliżyć? Podejść do niej, porozmawiać... błagać by nie szła z Zabinim do Trzech Mioteł... Czuł, że w pewnym sensie, że  to on sam tworzy tę barierę.
Powinien dać sobie z nią spokój, odpuścić, zerwać tę nienormalną, dzielącą ich relacje. Powinien to zrobić w tej samej chwili, kiedy pozwolił by Weasley był winny kilku sinicom i rozcięciom na jego twarzy.
Jednak... nie mógł. Nie wiedzieć czemu zależało mu na tej dziewczynie jak nikomu przedtem i najzwyczajniej w świcie nie był wstanie się z nią ostatecznie pożegnać, zniknąć z jej życia...

Długo nad tym myślał. Nad tym czego tak naprawdę chce i w jaki sposób zamierza to osiągnąć.
A więc... jego największym, najpiękniejszym i zarazem najbardziej pożądanym pragnieniem była ona. Samo jej towarzystwo sprawiało mu radość, jednak on... on chciałby by ona odwzajemniała jego uczucia.
To znaczy by on był jej największym, najpiękniejszym i zarazem najbardziej pożądanym pragnieniem. Chciał być dla niej równie ważny co ona dla niego.
Mógł czekać. Aż podejmie samodzielnie decyzje, odejdzie od tego głupiego Weasleya i zostanie z nim, jednak, mogłoby się to okazać nieskończonym czekaniem. Nauczony był działać. Działać by osiągnąć to czego się pragnie.
Odpuścił jej. Odpuścił, wierząc, że zrezygnuje z oświadczyn jednego z jego największych wrogów i niczym na filmie rzuci mu się w ramiona. Problem polegał na tym, że między nimi nigdy nie było czegoś więcej niż paru dość wylewnych rozmów i refleksji no i może niedoszłego pocałunku...
Nie wiedziała co traci, z czego rezygnuje.
Rezygnuje? Prawda była taka, że ona nie rezygnowała, bo nie miała żadnego wyboru... Może gdyby jej się zadeklarował, wyznał czego od niej oczekuje i co jej oferuje...?
Przy okazji robiąc z siebie idiotę?!-zgromił się w myślach.
Wiedział co musi zrobić. Musi skończyć z myśleniem. Musi zacząć działać.
Zerwał się z łóżka w swoim dormitorium i szybkim krokiem zaczął zmierzać do tego należącego do dziewczyny. Zapukał, a gdy otworzyła uśmiechnął się ulgą.
-Co ty tu robisz?-spytała z niepokojem. Jego widok po tym jak zamknął jej drzwi przed nosem był nieco... przyprawiający o ucisk w sercu.
Co on tu robił? Wreszcie robił to czego chciał, czego pragnął. Robił to, w pełni przygotowany na konsekwencje. W dawnych czasach zapewne powinien ubrać się w garnitur, ułożyć piękną mowę, przynieść kwiaty i zadbać by nie mieć poobijanej twarzy, jednak teraz nie miało to dla niego żadnego znaczenia.
Żyje się tylko raz...-pomyślał.
-Właśnie kradnę ci pierwszy pocałunek-powiedział, po czym nie czekając przyciągnął ją do siebie i zatopił w słodkich, malinowych wargach.